Guido ON6RL in actie !
Wat hebben we gedaan ? We hebben de inductiefaktor van de ferrietstaaf bepaald .Hoe ? Door eerst de zelfinductie te meten met de spoel " op lucht" en daarna de ferrietstaaf in de spoel te schuiven , spoel in het midden , en terug de zelfinductie meten .Als we de verhouding van deze twee bepalen krijgen we de inductiefactor .
Eerste resultaten ( Q -waarden staan erbij om ze niet te vergeten en kan altijd van pas komen laters):
1. Spoel zonder staaf en 100 wnd geeft 25 µH en Q= 45.
2. Spoel met staaf en 100 wnd geeft 1000 µH en Q= 180.
Als we van nu deze twee de verhouding nemen krijgen we dus de induktiefaktor: 1000µH / 25 µH = 40 .
We doen dit nogmaals met een andere spoel met mindere wikkelingen , we hadden er een van 16 wnd.
1. Spoel zonder staaf met 16 wnd geeft 3.5µH en een Q van 45
2. Spoel met staaf met 16 wnd geeft 56µH en een Q van 140
De verhouding wordt hier 56 / 3.5 = 16 .
Alles wordt genoteerd in WLD
Wat ik nu wil aantonen is waarom mijn berekening eerder niet klopte .
Ook al zijn we met dezelfde staaf bezig , toch blijkt de inductiefaktor niet dezelfde te blijven voor verschillende spoelen met andere aantal windingen ( zie maar , de ene keer 40 en de andere keer 16 ). De lengte van de spoel blijkt een invloed te hebben op de effectieve permeabiliteit van de staaf.Ook al zijn het maar twee metingen , ze tonen het wél aan .
We hebben ook nog een spoel van 10 wnd nagemeten en deze gaf met staaf een zelfinductie van 19 µH in de hoop met de AL formule ( zie eerder) toch de gewenste 72µH te bepalen maar dat is ons niet gelukt .
Het enige positieve besluit dat ik kan stellen is dat mijn thuismeting met scoop en meetzender voor 100 wnd dicht bij de L-meting lag op de workshop.
Ik mat/berekende 1055 µH bij 100 wnd en De L/Q-meter gaf 1000µH .
Al bij al een leerrijke avond .
Geen opmerkingen:
Een reactie posten